De klokken van het oude carillon waren verdwenen, de gemeente Stein gaf de opdracht voor een beeld met een link naar het oude carillon. De originele klokkenstoel moest in het ontwerp gebruikt worden.

Het mysterie van de tijd 

Er was eens een carillon, dat klank schonk aan Stein, en dat lang en gelukkig leefde, samen met de tijd. Ieder uur klonk luid het liedje ‘How Much is That Doggie in the Window’. En toen, het carillon lag nét even te rusten, verdwenen de klokken, spoorloos. De mensen van Stein waren verdrietig en bedachten een plan: we geven het carillon een nieuw leven, zodat het de mensen weer vrolijk maakt. En dus kreeg het karkas van het oude carillon een fonkelnieuw hart. Én oplichtende klokken. Die niet alleen vrolijkheid brachten in Stein, maar ook de tijd aangaven, áls je er de tijd voor nam het mysterie te doorgronden. Het mysterie van de tijd ligt niet altijd voor de hand! En natuurlijk moest ook het hondje uit het liedje thuiskomen in Stein; het kreeg een ereplekje bovenop het carillon en licht daar nu af en toe een pootje. De kinderen van Stein komen allemaal kijken naar hun hondje, als het weer aan het plassen is. En zo leerden de kleine en de grote mensen van Stein veel over de oude en de nieuwe tijd, over Stein en over de liefde die je kunt voelen voor een hondje én een carillon, óók als de klokken mysterieus verdwenen zijn. Als de ziel maar thuisblijft, dan komt alles goed. De mensen van Stein waren dol van vreugde en ze leefden nog lang en gelukkig! 

geschreven door Jacqueline Römers alias Het meisje met de blauwe krullenplasje